Na al die blogs van Paul en Annemarie dacht ik, waarom wij niet een keer.
We worden geregeld genoemd in de blogs dus wil ik ons even voorstellen.
Wij zijn Moniek, John en Wiggly Scamp’s Day Dream Dewi. Ons Dewi wordt eind deze maand alweer 11 jaar en is het weer zo’n moment om terug te kijken.

En ik herinner me de dag nog als vandaag dat we 12 ½ jaar geleden contact legden met Paul en Annemarie of te wel de Wiggly’s Family.

Onze Berner Senner was overleden en na een half jaar zonder hond begon het toch weer te kriebelen. Ik had wel zo iets van ik wil perse een bobtail.
Ooit, in mijn jeugd gezien op straat, en dat heeft zo’n indruk achter gelaten dat het nu een Bob was of geen hond meer. Moniek was er nog niet zeker van, de verzorging, borstelen etc. Toch op internet gezocht en de site van Paul en Annemarie gevonden. Lekker dicht bij …..… het kloosterdorp Steyl.
Wij wonen in Venray en dat is zo’n 20 min. rijden. Kon toch niet beter

Na een telefoontje, waar ik al een enthousiaste schooljuf aan de lijn kreeg, een “snuffelafspraak” gemaakt. Het bezoek was geweldig, koffie, vlaai en 2 super enthousiaste mensen en Boppers. Het  klikte meteen tussen ons en Moniek en ik hadden zo’n goede indruk van de Wiggly’s kennel dat we ons op de “wachtlijst” hebben laten zetten voor een pub. Verdere zoekacties werden door ons meteen gestaakt. Sindsdien zijn we “gebobt” of te wel Paul en Annemarie zijn al 12 jaar onze dikke vrienden. Dewi was de 1^e Wiggly’s die ons leven kwam delen. Twee jaar later kwam onze Wiggly Scamp’s Feeling Blue Foja, voor insiders Foojke.
We hebben met zijn vieren en de andere Wiggly’s (de 8 honden van Paul en Annemarie, de 2 van Math en Anita) en de bobs van Jeu en Annie, al heel wat wandelingen en feestjes gehad. Altijd erg gezellig (met zo een 16 bobs onder de eettafel wil dit wel lukken)

Ook hebben we veel leed met elkaar gedeeld, zowel persoonlijk als het verlies van zes Wiggly hondjes en van Flo (een van de honden van Mat en Anita) alsook ons Foojke. Ook bij Jeu en Annie hebben we afscheid moeten nemen van hondjes. Samen merk je dan wat deze wolbalen voor ons betekenen en welk groot aandeel ze hebben in ons leven.

Na dit verlies , is het mooi om mee te mogen maken dat Paul en Annemarie de kennel, na een  pauze, weer nieuw leven inblazen en de Wiggly’s weer op de “kaart”gezet worden.

Lee en Milly hebben, samen met Giddy,  de leegte bij hen weer ingevuld en is het voor de Wiggly’s letterlijk weer… show-time. Paul en Annemarie hebben weer iets terug gevonden wat ze een tijdje kwijt waren en gemist hebben.

Het is goed te zien dat de glinstering (lees de bop) in de ogen weer terug is.
Het is ze gegund. Er worden weer toekomstplannen gemaakt w.b.t. fokken, showen etc.

Jongens bedankt voor de afgelopen 12 mooie BOB-jaren en jullie vriendschap.
Voor alle lezers en mogelijk geïnteresseerden,  12 ½ jaar geleden zijn wij ook begonnen met het lezen /bekijken van de site.

U is gewaarschuwd!!

Gr John en Moniek

Soms kun je van iets heel moe zijn. Misschien heb je een zware dag gehad of ben je toe aan een paar dagen rust. Meestal ben je lichamelijk of geestelijk moe.

Wij zijn echter moe van deze winter. Nu kun je zeggen dat dit hier een tegenstrijdigheid in zit. Je kunt in feite niet moe zijn van iets wat je niet kunt beheersen. Wij zeggen dit wel en met volle overtuiging.
Niet alleen kijken we uit naar het voorjaarszonnetje. Nee, we zijn de winter moe omdat we al twee keer op korte termijn voor extreem winterweer een show hebben moeten afzeggen. Beiden in Duitsland. De eerste in januari en de tweede eind februari. Met namen deze laatste show vonden we heel jammer. Het was de clubmatch van de Duitse bobtailclub in Erzhausen. We hadden Lee en Milly ingeschreven. Vooral wat Lee zou presteren vonden we heel spannend.
Zoal jullie weten hebben we Lee wat show rust gegund om zijn vacht en bouw uit te laten groeien.
Tegelijk deed Mily het zo goed dat we haar even voor hebben laten gaan. Achteraf hoorden we dat Anja, de fokster van Milly ook in Erzhausen  was. Dubbel  jammer. Normaal  durven we  wel enig risico te nemen als het sneeuwt . Je rijdt wat rustiger  en neemt wat meer de tijd. De clubshow in Duitsland was echter meer dan 300km rijden dus dat doe je niet even.
Als de show wat verder weg  is gaan we ook vaak al een dag eerder met de camper . Dat ging dit jaar niet omdat we geen winterbanden op de camper hebben maar ook omdat de weersomstandigheden te slecht waren.

Toch hebben we gewoon het hele programma gedraaid. Op  woensdag begonnen met Milly te borstelen want die heeft altijd veel  werk. Na bijna 3 uur borstelen, knippen en kijken waren we tevreden.
Om showhonden te borstelen vraagt altijd veel tijd maar we genieten hier enorm van. Altijd een lekker muziekje om mee te zingen en een flinke pot thee.
Nu de volgende in het programma, Lee. Die hadden we op vrijdag gepland. Hij was al een hele tijd niet show klaar gemaakt dus we hadden werk te doen. Het borstelen ging lekker maar het knippen daar heeft meneer een hekel  aan. Met een rede natuurlijk. Als hij de effileerschaar hoort wordt hij al zenuwachtig.  Met veel geduld is het toch gelukt. Wat is hij mooi...  Dat vindt hij dan ook van zich zelf en loopt rond als een echt heertje.

's Middags stond de wasbeurt van Milly op het programma. Jullie zullen wel denken waarom niet alles tegelijk maar we moeten echt alles goed plannen anders kunnen wij niet meer rechtop staan. We worden zelf ook wat ouder en de rug van Annemarie is niet meer zoals deze was toen ze nog wat jonger was.
Dus Milly in bad . Dat gaat altijd heel ontspannen. De grote föhn erop en dan heerlijk bij mam op de schoot bij de kachel. Hier kan ik echt van genieten. Ze slaapt gewoon in Annemarie haar armen.

Vrijdag begonnen ze op de TV ook al over sneeuw te zeuren. Op de computer alles bij elkaar gezocht van het gebied in Duitsland waar we heen moesten maar het werd steeds erger .De vooruitzichten waren niet positief. Maar rustig afwachten. We hebben al vaker mee gemaakt dat het weer omslaat.

Zaterdagmorgen Lee was aan de beurt om te wassen. Hij klom zelf in de wasbak en deed het na zo'n lange tijd super. Dan de föhn, dat duurt een beetje langer dan bij Milly. Om 12.00 uur was het werk klaar. Nu de tassen en  de koffers klaarzetten, broodjes smeren en de reis kan beginnen. We moeten vooral niet de broodjes pindakaas vergeten want dat krijgen ze altijd na de show.

's Avonds werd het nieuws steeds somberder.... maar afwachten. We zijn om 03.45 opgestaan en keken naar buiten............ en er lag al minstens 10 cm sneeuw. Vlug het weer in Duitsland aangezet op de tab en het zag  niet goed uit. Er waren zaterdag al 130 ongelukken gebeurd op de A3 en die moesten wij ook hebben. Met veel  zuchten en "vloeken" zijn we maar weer terug het bed in gegaan. Zondag hebben we er een heerlijke winterwandeling van gemaakt met 2 prachtig geknipte en gewassen boppers. Zelfs Giddy was trots op haar vriendjes.

Maar het is genoeg geweest, we willen weer gewoon op show..... we willen de lente.

Januari was voor ons een maand van rust, zeker wat betreft shows.
We hadden nog ingeschreven op een tentoonstelling op 27 januari in Verl Kaunitz Duitsland maar de weeromstandigheden waren te slecht. We hebben daarom besloten om thuis te blijven .

Met onze boefjes gaat het goed. De eerste vorstperiode hebben ze goed doorstaan. S'nachts liggen ze als het minder dan 5 graden wordt lekker binnen in huis. We hebben wel elektrische kachels staan in het jongens en meisjeshuis maar we riskeren dan toch niet om deze in de nacht aan te laten staan. We leggen hun liever die dagen binnen.

Elke week oefen ik even met de honden die naar shows gaan op een parkeerterrein bij een van de kloosters in ons kerkdorp. Steyl ,onze woonplaats, is bekend  geworden door de vele kloosters die vroeger met name bewoond werden door oudere kloosterlingen. Dit zijn geestelijken die jaren in de tropen gewerkt hebben als missionaris.
Afgelopen woensdag, 30 januari ,was ik daar met Giddy en Milly. Als ik showtraining doe neem ik meestal een van de showhonden mee en een van de niet- showhonden. Dit veroorzaakt dan geen onrust bij de hond die niet showgetraind wordt. Laten we zeggen, deze mist dan niets en blijft dan rustig wachten totdat we klaar zijn.
Net toen ik klaar was met het oefenen met Milly kwamen een grote man in een donkere broek en lange jas en een jongere vrouw in het zwart op ons afgelopen . De jonge vrouw had een fotocamera in haar hand. De man vroeg of hij mij wat vragen kon stellen. Dat was natuurlijk geen probleem.
Mlilly vond het meteen al heel interessant en sprong even tegen de man en de vrouw op. Helaas waren beiden niet bobtailproef gekleed met hun zwarte broeken en was het aan mij om Milly kort te houden. Milly die nooit ergens een probleem mee heeft vond dit ook prima.
De twee bleken van de krant de Limburger te zijn, de man was reporter en de vrouw fotografe.
Elke week gaan zij naar plekken in Limburg waar zij hopen een spontane ontmoeting te hebben met een persoon die zij tegen het lijf lopen. Zij schrijven hierover een artikel en plaatsen dit in de zaterdageditie onder de noemer   " toevallige ontmoetingen".
Het gesprek dat ik had vond ik heel prettig verlopen en heeft zeker een half uur geduurd. Ook werden er enkele foto's gemaakt waarvoor de beide dames heel goed hun best deden om mij niet verschut te zetten.
Voor de beeldvorming voor mensen die het artikel hebben gelezen en ter voorkoming dat collega's bij de gemeente Beesel mij dit kwalijk nemen. Ik ben medewerker van team welzijn en geen medewerker verkeerszaken. Vreemd dat de verslaggever dit wel heeft opgeschreven maar het toch verkeert staat in de krant?
Wezenlijker vond ik en wel jammer dat de journalist niet is ingegaan op het feit dat ik vind dat je aan honden geen menselijke eigenschappen moet toedichten. Dat gebeurd nog te veel en leidt soms tot agressieve neigingen bij mensen die dit niet begrijpen. Jaloezie,nijd,haat dat kennen honden niet om maar een paar begrippen te noemen. Wel roedelverhouding en roedelleider en baknijd . Ook het feit dat ik aangaf dat een loopse teef hoger in de rangorde komt en dat dit als je meer honden hebt onrust en lichtelijk wanorde kan veroorzaken in een roedel,ook als je maar 2 honden hebt, is niet overgenomen.
Wellicht is dit ook niet direct interessant als je alleen wilt schrijven over het toevallige tegenkomen van een medemens die met iets bezig is wat je zelden tijdens wandelingen zult aantreffen. In dit geval dus het showtrainen van een hond.  

Op de zaterdag dat het artikel in de Limburger verscheen ,2 februari, zijn we ook op een show in Eindhoven geweest met Milly.
Haar eerste show als "jong ding " bij de volwassenen. Milly zag er geweldig uit en liep als vanouds met veel souplesse in de showring. Meer dan 1e in haar klasse met een uitmuntend zat er vandaag echter niet in. Ze had een geweldig rapport waar we niet kunnen opmaken wat het probleem was voor de keurmeester. We denken echter dat zij Milly nog te jong vond met een vacht die nog niet helemaal klaar is.
Het begin is weer gemaakt......
 

Gelukkig de wereld is niet vergaan. We kunnen met een een gerust hart kerst gaan vieren. Deze idiotische veronderstelllingen kunnen alleen mensen verzinnen. Onze honden kennen dit niet. Zij zijn zich meer dan mensen bewust van hun nietigheid in het totale universum. Zoals Reinhard Mey in een van zijn liedjes zegt ; wij zijn maar nietig en klein. Mensen hebben nog altijd die grootheidswaanzin en vluchten daarin weg. Het gedrag volgen van onze honden die ons dierbaar zijn zou je wat meer met twee voeten op de aarde houden. 
Milly is loops geweest,voor de tweede keer.Dit bracht uiteraard de nodige commotie teweeg bij Lee die nu als 2jarige reu dacht; dit is mijn kans. Gelukkig is nu alles weer normaal en kunnen we samen kerst gaan vieren. 
Annemarie is al met haar kookkunsten bezig en de geur van de tradionele;knien in het zoer; komt mij tegemoet. Konijn in het zuur is voor de duidelijkheid een typisch Limburgs recept waarbij men konijn enkele dagen in zoetzure wijnazijn zet. Het zoetzure mengt Annemarie uiteindelijk nog met appelstroop. Een heerlijk wildgerecht waarvan onze honden ook ruimschoots meegenieten.
De kerst is ook een periode om even terug te zien op het afgelopen jaar en vooruit te kijken. Ja,wat moeten we daar nog over zeggen. Natuurlijk onze Milly,we kunnen aan haar prestaties weinig toevoegen. Geweldig wat we van haar hebben genoten in en buiten de showring. Een heerlijke hond met een heel open karakter en ook nog prachtig gebouwd. We denken dat 2013 een mooi jaar met haar gaat worden. Lee heeft wat meer zijn rust gevonden. Hij blijft natuurlijk ons watje, maar daarmee doet hij ons ras toch eer aan, denk ik. Staat er niet in de rasstandaard ergens zonder elke vorm van agressie; Ik zou zeggen,zie Lee. Giddy huppelt tussen dit puberale duo doorheen en vergeet wel eens dat ze al bijna acht jaar oud is. Haar enthousiaste manier om samen met mij te voetballen heeft haar dit jaar wat problemen opgeleverd in haar teenkootjes. Ook dit heeft zich weer redelijk goed hersteld met wat gerichte oefeningen en fysiotherapie.
2013 is het jaar van de Euro-oes in Nederland. Het bestuur van de OES-Club Nederland heeft daarvoor in 2011 algelobbyd en uiteindelijk is de Club voor 2013 aangewezen. Toch wil ik hierbij enkele kritische kanttekeningen plaatsen.Jammer vindt ik dat, ondanks dat het bestuur momenteel op volle sterkte is, men niet bezig is met besturen maar alleen gefocusd is op de Euro-oes. Je merkt dat dit alle aandacht vraagt terwijl een club natuurlijk meer is dan alleen maar een Euro-oes. Oude afspraken die zijn gemaakt,zoals bijvoorbeeld het plaatsen van verslagen van bestuursvergaderingen in het bobtailmagazine vindt men niet mee terug. Ook mis ik heupuitslagen en oogonderzoeken die er zeker moeten zijn. Het updaten van een keurverslagenboekje 2011 komt niet van de grond. Wat mij nog het meest aan het hart gaat en hetgeen hoog op de agenda van onze club zou moeten staan is het promoten van ons geweldig ras. Nu lijkt het erop dat het bestuur zich heeft neergelegd bij het feit dat de belangstelling voor de bobtail terugloopt. Dit is voor mij heel erg kort door de bocht. Ik mis daarin een beleidskader waarin een analyse met de vraag: Waarom loop de belangstelling van ons ras terug! Wanneer we oorzaken weten kunnen we daaraan werken. Het is voor mij te makkelijk om te zeggen, mensen vinden onze honden te bewerkelijk en men heeft geen tijd. Wij hebben onze puppykopers voor honden die niet naar show gaan altijd geleerd hoe je wel die mooie lange vacht kun vasthouden maar wel wat makkelijker kunt borstelen door minder ondervacht. Het probleem van veel en moeilijk borstelen is daarmee meteen opgevangen. Of is 2 uur eenmaal in de twee weken dan nog teveel gevraagd?? We krijgen hiervoor veel andere dingen terug die we ontzettend respecteren in ons ras.Daarom houden we zoveel van ons ras en onze honden. Ik zou zeggen ,bestuur Euro-oes prima maar sta voor je taak in 2013 en dat is OPKOMEN VOOR DE TOEKOMST VAN ONS GEWELDIG RAS.
Wij wensen jullie allemaal een gelukkig en warm kerstfeest toe en een gezond en liefdevol jaar met jullie boppers in 2013.

Het showjaar 2012 is weer voorbij. Met drie jeugdtitels van Milly in drie verschillende landen,namelijk Luxemburg,Duitsland en Nederland, zijn we heel tevreden. De Winner in Amsterdam is niet gelukt. Jammer! Dit was wel een mooie bekroning geweest op een leuk showjaar voor Milly. Helaas een derde plaats.

Lee heeft na de clubmatch rust gekregen. Volgend jaar kan hij starten in de open klasse.Zijn vacht heeft mooi kunnen doorgroeien. Hij ziet er prachtig uit met zijn lange vacht.Wij kijken er al naar uit om hem te kunnen showen..

Lee is een heerlijke teddybeer met een heilig karakter. Wij zeggen wel eens”het patertje“ tegen hem omdat het zo ene goeie is. Maar…..hij laat zich de kaas niet van de boterham eten.Komt hij een andere hond tegen die wat gromt naar hem, dan kijkt hij hem even aan, dan kijkt hij naar mij. Mag ik gaan spelen?? Dan klimt hij er meteen bovenop. Klein of groot dat maakt hem niet uit. Ziet soms erg grappig uit voor ons.De eigenaars van de andere hond denken er wel eens anders over.
Voor Giddy blijft hij een groot ontzag hebben alhoewel hij bijna twee keer zo breed is als Gid en veel sterker. Ja de macht van de sterkste ligt vaak niet in lompe kracht maar tactisch overwicht. Giddy denkt zolang hij naar mij luistert gebeurd mij niets. Wij laten dit maar zo.

We hebben ervaring hiermee toen we nog acht bobtails hadden. Het was soms net een klein dorp met honden die de ene dag wat humeuriger waren als de andere, loopse teven die dachten dat ze als ze loops waren een streepje voor hadden en jonge honden die positie zochten in de roedel..Het is dan vaak een kwestie van een beetje bijsturen en afleiden en je hebt de groep weer onder controle.
Het spel met zijn Milly is meer van een gentleman. Oortjes knuffelen en rollen bollen over de vloer. Ze weten dat  ze iets in de mond moeten hebben ( zodat ze niet aan de vachten kunnen  trekken) dus dan zie je 2 wolbalen , allebei met een dikke beer in de mond . Milly is een echte uitdaagster. Als Lee lekker rustig ligt gaat ze voor zijn neus lopen met een knuffel, Lee laat zich altijd verleiden.

Ons Milly heeft ook nog vaak haar uitbundige buien. Ze pakt dan een slingerbal en gaat ermee door de kamer rennen en stuit hem zo hard mogelijk op de grond. Lijkt veel op kogelslingeren. Wij zorgen dat we dan een beetje uit de buurt zijn want we krijgen zo’n kogel wel eens tegen ons aan. Het is en blijft een vrolijke bende bij ons. Heerlijk!

De feestdagen komen eraan. Volgend week de Sint .We zullen voor de gein eens wat schoenen zetten met hondekoekjes erin. Kijken wat ze doen.

Binnenkort gaan we naar  kerstmarkten in Duitsland Een al lange jaarlijkse traditie met John en Moniek. We ruiken de Glühwein en Krakauer worst nu al als je er aan denkt.

Op 1 december wordt Lee twee jaar. Wat is hij snel groot geworden. Volwassen zeg ik maar niet. Dat zal hij wel nooit worden. Alhoewel hij enige weken geleden wat puberteitsstreken vertoonden. Wij hebben hier niet veel aandacht aan besteed. Ik neem hem dan alleen mee op wandelingen zonder Milly en Giddy. Tussendoor wat trainen met zitten en afliggen en hij was weer snel de oude.

 Komende weken gaan we genieten met onze Wigglys. Heerlijk bij de kachel met een warme bobtail op je school .Wat wil je nog meer!!

Er is weer veel gebeurd in “bobtailland” huize Wiggly Scamp’s.
Laten we eerst maar eens beginnen met te melden dat Milly Duits Jeugdkampioen is geworden op de Nationale show van Dortmund op 12 oktober.
Na Wadern en Krefeld was dit de derde show achter elkaar die ze won in de jeugdklasse teven. Dat is toch super.

Voor een CAC om Nederlands kampioen te worden waren we in Maastricht. De keurmeester was Barbara Muller. Een pure rasspecialiste. Zij vond Milly helemaal te gek.1^e plaats en beste jeugdhond en ook nog een reserve-cac.
Dit laatste is altijd handig als ze de volwassenen klasse in gaat. Een reserve-cac telt voor 1./4 deel als degenen die wint nog geen kampioen is , anders schuift het door voor een volle CAC. Helaas was de winnaar bij de teven nog geen Nederlands Kampioen.   
Na Maastricht moeten we nog een CAC hebben voor Milly voor Nederlands Jeugdkampioen. Zou moeten kunnen lukken. We wachten het maar af.

Dortmund Bundessieger op 14 oktober was weer een vanouds goed bezette show met 31 inschrijvingen. Ook de fokster van Milly was aanwezig Anja met Krümel. Zij had 4 ½ uur moeten rijden om in Dortmund te komen. Duitsland is een groot land en de Duitsers moeten veel kilometers maken om op internationale shows te komen. Uiteraard doen we dit zelf ook ,maar rond de 300-350 kilometer rijden naar een show is toch wel onze grens.We rijden dan dezelfde afstand smiddags weer terug. 
Zomers ligt dit anders. Dan kunnen we rustig de dag ervoor al vertrekken met de camper.

De Bundessieger was in de klasse van Milly heel sterk bezet. Ook aanwezig was een teefje van Barbara Muller. Inderdaad de keurmeester van Maastricht met Zottel`s Xtravagance (Nancy) geshowd door Elisabeth Antl. Nancy is in de afgelopen weken al kampioen geworden in Oostenrijk en was de beste jeugdhond in Roemenie. Een mooi klein teefje wat goed loopt in de ring. Milly liep ook super en stond er geweldig bij. Helaas zag de keurmeester het vandaag toch anders.

Een grote show is ook altijd goed om weer contacten te leggen en oude contacten weer op te halen. Zeker nu we enige tijd weg zijn geweest. Ook kijken we op shows al “stiekum”uit naar een mooie reu voor Milly.

Onze Lee hebben we ook nog geborsteld de dag na Dortmund. Hij heeft zich de laatste tijd goed ontwikkeld en heeft een prachtige vacht . Ook is hij sterker geworden in zijn spieren en loop geweldig met lange passen. Ja hij wordt langzaam een “echte”kerel.

In de roedel gaat het goed. Giddy blijft natuurlijk de roedelleidster. Daarvoor is Lee te goedmoedig voor. Gelukkig is de macht van de sterkste net zoals bij de mensen niet altijd degene met de meeste kracht maar meestal wel degene met de grootste mond. Laten we het maar zo houden dan weten ze in ieder geval alle drie waar hun plaats is.

In augustus is het ons niet meer gelukt om direct na de vakantie en met de Olympische spelen nog een blog te produceren.
We hebben ook bewust even afgewacht wat de shows zouden opleveren waar Milly naar toe ging. Dit is niet voor niets geweest.

Leeke hebben we even uit show gehaald om zijn vacht eens lekker te laten doorgroeien. Ook is zijn vacht donkerder aan het worden en dat geeft hem echt een “gentleman”look.

Wat ik ook even wil opmerken en zeker ook meespeelt zijn de extreem hoge kosten voor hondenshows. In Duitsland is dat nog redelijk te betalen maar in Nederland is dat bijna niet meer te doen. Je ziet het aan de enorme terugloop van inschrijvingen, ook bij de bobtails.
Voor hobbyfokkers en showers zoals wij die niet professioneel bezig zijn betekent dat in Nederland een bedrag van 50 tot 60 euro voor 1 hond als inschrijfgeld.Daar komt nog parkeergeld bij en een extra kaartje voor de persoon die meegaat.
Dus ook dit bepaald de keuze dat we nu even alle aandacht richten op Milly.

Ja ,onze Milly,wat zijn we trots en blij met dat kleine mooie lieve ding uit “Pruisen”zoals wij Limburgers zeggen tegen Duitsland..
In Rotterdam haalde ze haar eerste CAC-J en afgelopen zondag werd “die kleine” even Luxemburgs Jeugdkampioen. Onze eerste kampioenstitel na zoveel jaren weer.De laatste kampioenstitel bij ons is de titel die Billy gehaald heeft in 2004 toen hij Deens Kampioen werd.

Met Milly hebben we ook officiële heupfoto’s gemaakt. Ze zagen er goed uit. Toch maar even afwachten. Het blijft spannend bij de Wiggly Scamp’s.

De komende weken gaan we voor de Duitse en Nederlandse jeugdtitels van Milly.We zien wel of dat lukt. De kampioenstitel die Milly nu heeft nemen ze haar in ieder geval niet meer af.Ze kan nu echt fier gaan lopen zoals ze graag doet met de kop omhoog.
Deze dame geniet echt van de uitjes. De traditie van het broodje pindakaas na de show en een heerlijk ijsje als ze gewonnen heeft daar gaat ze helemaal voor. Alles vindt ze gezellig en is daardoor erg ontspannen wat voor ons natuurlijk ook geweldig is. Tijdens de terugreis ligt ze lang uit op de achterbank en komt uitgerust weer thuis om lekker te “kuiten”met Lee en Giddy.

Het is weer echt "ouderwets" genieten.

Toch nog een korte blog eind juli om even bij te praten.

Wat kan er toch heel veel gebeuren binnen een paar weken.Veel leuke dingen en uiteraard ook minder leuke zaken,
Maar dat hoort bij het leven "een lach en een traan".

Milly is op 15 juli  1 jaar oud geworden en we hebben dat gevierd in Ahrweiler Duitsland op de eerste avond van onze vakantie.
We hadden als echte  limburgers natuurlijk vlaai meegenomen en deze keer als hoge uitzondering ook slagroom uit een spuitbus. Het meeslepen van een mixer om in de camper slagroom te kloppen vonden we wel wat te veel van het goeie. Alhoewel voor Milly kan niets teveel zijn dat bleek wel 2 weken later maar daar kom ik nog op terug.
Onze Lee was ook heel blij met de verjaardag van Milleke en vooral de slagroom vond hij heerlijk. Nu is Lee geboren en getogen in Limburg dus zit dat bourgondische wel op zijn genen. Hij heeft echt de instelling van "joie le vivre".Een volle levensgenieter met een gouden hart.

Na 3 dagen Ahrweiler zijn we doorgereden naar Ettelbruck in Luxemburg. Een hele mooi gebied tegen de rand aan van le petit suisse Luxembourg. Mooi maar ook bergachtig.De camping ligt boven op een heuvel en het dorpje Ettelbruck ligt in de vallei.Dus naar onder geen probleem maar ja terug toch wat moeizamer. Zeker na enkele Paulaner Weissbier. Elke wandelroute kwam uit in het dorp.......dus de  kuitjes willen dan niet meer zo goed. Natuurlijk niet voor onze pubers die dat prachtig vonden.

Na een week Ettelbruck besloten om toch maar even naar huis te gaan om ons geestelijk en lichamelijk voor te bereiden voor een show in Wadern. Wadern ligt onder Trier midden in de Hunsrück. Ongeveer 300 kilomer rijden.
We hadden alleen Milly ingeschreven om haar op deze leeftijd de volle aandacht te geven. Een reu heeft altijd meer tijd nodig om zich te ontwikkelen en je kunt meestal langer doorshowen.
De pas 1jarige liet ons even weten waarom wij haar zo mooi vinden. Vooral haar gangwerk is heerlijk om van te genieten.Heel relax en brede passen makend loopt zij over het veld.Usain Bolt zou haar prachtig vinden.
Dus haar eerste CAC, BOB en tot slot beste jeugdhond in de Erering was voor ons een geweldig slot van onze vakantie met de camper.
Over 2 weken begint het normale werkleven weer. Nu nog even de olympische spelen en de  atletiekprestaties. Ook dat wordt genieten.

Zoals ik in het begin aangaf is het leven niet alleen ` Himmel hoch jauchzend`. Er zijn ook zoals iedereen ervaart minder mooie momenten. Momenten die pijn doen en waarbij je toch even een traan laat.
We hadden al aangegeven dat Foja van John en Moniek heel ziek was. De lymfekanker had zich de laatste weken heel sterk ontwikkeld en John en Moniek hebben besloten om Foojke maandag 30 juli in te laten slapen.
We wensen hun veel sterkte in deze moeilijke dagen. 
 

Het is al weer enige tijd geleden dat wij onze laatste blog hebben geschreven.
Mei was een drukke maand met de Euro-Oes show in Duitsland. Vorig weekend was de Kampioenschaps Clubmatch van de Old English SheepdogClub Nederland in Geldrop. Ik kom daar zo op terug!

Milly is ook loops geweest. Wij vonden haar heel vroeg met 9 maanden. Daar schrik je toch even wakker van. Je denkt dat het nog een puppy is maar dan plotseling zie je een jonge dame. Ze is nu ook uitgegroeid.
Lee vond het allemaal heel interessant wat er gebeurde met Milly. Vanaf de 10^e dag hebben we hem toch een weekje apart gehouden want hij werd wel heel erg enthousiast.
Nu even afwachten wat het ritme van Milly wordt. Hopenlijk is ze geen “aartje naar haar moedertje” want deze is steeds om de 10 maanden loops. Om de 6 maanden zouden we toch een beter ritme vinden. Dat geeft wat meer regelmaat. Wie zien het wel.

De Euro- Oes in Miesbach Duitsland was ook dit jaar weer een hele belevenis. Het is elk jaar even afwachten wat de organisatie heeft bedacht voor een camperplaats en showterrein. Gelukkig was het camperterrein dicht bij het hotel. Voor de show moesten we een stuk rijden maar daarvoor kregen we ook een goed georganiseerde show terug.
Het showterrein behoorde bij een oude boerenschuur met de naam ”die Scheune” en de organisatie was helemaal in dit thema gebleven. De ringen waren dan ook uitgezet met grappige houten schaarhekwerken die vast waren gemaakt op boomschijven. Wel leuk en doordacht.
We hadden met Lee en Milly een goede show. Vooral Milly laat steeds meer zien wat ze in haar mars heeft en wat wij van begin af aan in haar hebben gezien. Zij kan prachtig lopen en dat is toch altijd een van de sterke punten van de “wigglys”geweest. Met net 10 maanden kreeg ze een uitmuntend en was hiermee bij de beste 10 honden van de 21 jeugdteven.
Met Lee gaat het ook steeds beter. Hij werd net niet geplaatst bij de beste vier maar stond er volgens deskundigen als een “plaatje” bij.

Zelf hebben we veel geleerd van de Euro-oes wat betreft het “nieuwe showen”.Er zijn toch in de paar jaar dat we weg zijn geweest nieuwe show,knip en borstelelementen erbij gekomen die wij ons langzaam eigen aan het maken zijn
 
De jaarlijkse clubmatch van de OESCN was dit jaar in Geldrop. De avond van te voren hadden we met een paar campers en caravan afgesproken om samen voetbal te kijken. We kregen allemaal een oranje T shirt aan en de sfeer zat er snel in…. maar was ook snel weer weg... jammer. De hapjes waren weer heerlijk die ieder had meegebracht.
Op naar de show....

Gelukkig was het weer de hele dag goed wat een buitenshow veel aantrekkelijker maakt. De locatie was ook perfect. Een aanbeveling om vaker hier terug te komen.
John en Moniek waren ook weer van de partij voor de nodige ondersteuning. We hadden hun wel gemist in Miesbach.
Lee en Milly hebben geweldig hun best gedaan en gaven ons een drukke dag waar we met voldoening naar terug kijken. Op het eind hadden we dan ook een heel goed gevoel. Het heeft enkele tentoonstellingen gekost om weer het showgevoel te krijgen voor ons beiden maar we kunnen nu weer zeggen  “We are back in show”.
Met Lee als eerste in de tussenklasse en Milly met “nog” 10 maanden 2^e in de jeugdklasse zijn we dan ook heel tevreden.

Nog even een laatste tip in deze blog. Mensen die graag met tennisballen spelen met hun honden. Ben hiermee heel voorzichtig. Uit onderzoek is gebleken dat spelen met tennisballen best gevaarlijk kan zijn. Niet alleen dat sommige grote rassen deze wel eens willen inslikken maar ook kan er zwaar hersenletsel ontstaan. De voorkant van de schedel van de hond boven de neus heeft namelijk een hele zwakke plek. Zoiets als de slaap bij de mensen. Als hier met kracht een tennisbal tegenaan komt kan dit leiden tot hersenproblemen. Honden kunnen spontaan flauwvallen of in coma raken als hier een tennisbal tegenaan is gekomen.
Dus ben voorzichtig!!

Af en toe zou je willen dat je niet zo “verliefd”  was op ons ras. Gewoon geen honden en geen zorgen.
Misschien een theatraal begin van iemand die het even niet meer ziet zitten. Natuurlijk is dit slechts een momentopname.
We zijn nu eenmaal bobtailgekken. We staan er mee op en gaan er mee naar bed.
Maar toch soms heb je van die dagen dat het niet mee zit.

12 april kregen we een mailtje dat Fynn “Wiggly Scamp's Funny Fellow Fynn”gestorven is.
Een heerlijke reu uit Sittard.

Woensdag 18 april kregen we bericht van onze vrienden John en Moniek dat Foja ”Wiggly Scamp’s Feeling Blue Foja” niet lang meer te leven heeft.
Ze heeft snelgroeiende lymfeklierkanker. Samen met hun proberen we door deze moeilijke tijd heen te komen.

Ook ontvingen we een mail van Janet van der Blom dat Big William niet meer leefde. Hij zou 11 augustus 13 jaar worden.
Dat B- nest vergeten we niet snel want die zijn geboren in de eclips- nacht van 1999. Big William ”Wiggly Scamp’s Big William” is een broer van Billy.
Vorig jaar op de reünie heeft hij nog heerlijk meegewandeld, geknuffeld en gegeten.
Eten dat was belangrijk voor hem. Zo kreeg hij ook zijn naam. Annemarie haar oudste broer Wim kwam puppen kijken .Een van de reutjes had honger en dacht dat de neus van Wim een tepel van Amy was en hij zoog zich vast aan zijn neus. Janet en haar man Herry vonden dit verhaal zo leuk dat ze hun reu,want het was hun reu, Willem hebben genoemd naar de broer van Annemarie.
Ja, eten en Willem dat paste goed bij elkaar.Toen hij gewelde brokken kreeg samen met zijn 9 zussen en broers in een grote ronde bak moesten wij hem altijd even vasthouden. Hij ging anders als een kleine bulldozer door de bak heen,nam alles mee wat hij tegen kwam onderweg en kregen de anderen alleen maar de restjes.

De jeugd hier in huis brengt ons toch weer op vrolijker gedachten. Het opvoeden en opgroeien van een jonge pup vinden wij steeds opnieuw een geweldige ervaring.
Het mooiste voor ons is natuurlijk een pup van onze eigen kennel vanaf de geboorte zien opgroeien.
Wat dat betreft  kijken we al uit naar puppy’s volgend jaar van dat jong gek ding hier in huis. Hopelijk is ze dan een volwassen en verstandige dame.
Ook die puppy’s zullen we hopelijk overleven want een hondenleven is nu eenmaal, jammer genoeg veel te kort.
Maar het belangrijkste zijn toch de mooie herinneringen die we blijven koesteren aan al onze Wiggly Boppers.